Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

THE BIG BANK theory

Οι δύο κόσμοι δικαιοσύνης που συγκρούονται…
                                                                  
Σε σένα που μόλις μπήκες στη σχολή,
Αποτέλεσμα εικόνας για πλειστηριασμοιΠερνώντας στη Νομική, θα απασχοληθείς κατά πολύ με τον νόμο, το τι ορίζει και τι επιτάσσει αυτός. Ο νόμος, ωστόσο, αντίθετα με μια γενική αντίληψη που μπορεί να υπάρχει, δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο και «ουρανοκατέβατο». Δημιουργείται και κατασκευάζεται από τους ανθρώπους και έρχεται να εξυπηρετήσει ορισμένα συμφέροντα. Έτσι, όταν κάτι είναι νόμιμο, δε σημαίνει πως είναι και δίκαιο για την κοινωνική πλειοψηφία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πλειστηριασμοί κατοικιών, που είναι μεν νόμιμοι, αλλά συμφέρουν μόνο τους τραπεζίτες, ένα πολύ μικρό ποσοστό της κοινωνίας και είναι κατάφορα άδικοι για όλη την υπόλοιπη κοινωνία.

Όταν το κίνημα παίρνει την κατάσταση στα χέρια του…
«Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ήταν το σύνθημα που δονούσε το Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης στις 28/9, από διαδηλωτές που εξέφραζαν την αντίθεσή τους στον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας εξαμελούς οικογένειας. Μάλιστα, ο πατέρας-οφειλέτης ήταν άτομο με Ειδικές Ανάγκες, ολικά ανάπηρο, το ίδιο κι ο ένας γιός, ενώ μάλιστα η οικογένεια δεν είχε κανένα άλλο εισόδημα. Τελικώς, ο πλειστηριασμός δεν έγινε ποτέ.


Το «δικαίωμα» στην κατοικία
Σύνταγμα, άρθρο 9 παρ. 1 H κατοικία του καθενός είναι άσυλο. H ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Kαμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
άρθρο 21 παρ. 4 H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Kράτους.
Υποτίθεται πως το δικαίωμα στην κατοικία έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά και προστατεύεται τόσο το απαραβίαστο σε αυτή όσο και η εξασφάλισή της σε όσους τη στερούνται. Και λέμε «υποτίθεται», γιατί σε περιόδους κρίσης του ίδιου του συστήματος δεν μετράει κανένα δικαίωμα, αφού καταπατώνται όλα, με σκοπό να ξεπεραστεί αυτή η κρίση. Όπως, λοιπόν, δεν προστατεύεται το δικαίωμα στην εργασία – η Ελλάδα έχει σήμερα πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ανέργους- έτσι δεν προστατεύεται επ’ ουδενί και το δικαίωμα στη μόρφωση, στην κατοικία κλπ.
Και κάπως έτσι φτάσαμε οι τράπεζες να χρειάζονται τη λεγόμενη «ανακεφαλαιοποίηση» για να σωθούν, ο λαός να πληρώνει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος και ταυτόχρονα οι πλειστηριασμοί των ακινήτων να απελευθερώνονται, για να σωθούν, μωρέ και οι καημένες οι Τράπεζες! Οι οποίες έχουν στήσει χορό και περιμένουν σαν τα κοράκια να ανοίξει η «αγορά» των πλειστηριασμών  για να πάρουν τα σπίτια του κόσμου για ένα κομμάτι ψωμί.

Οι τράπεζες νομοθετούν, η κοινωνία αντιδρά…
~Το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη!!
Θα ακούσεις λοιπόν για αλλαγές του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που οδηγούν σε απελευθέρωση και διευκόλυνση των πλειστηριασμών  και, συνάμα, σε υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών. Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, να  αντισταθούμε στους πλειστηριασμούς που επιβάλλονται στους οικονομικά εξαθλιωμένους (πχ στη Θεσσαλονίκη, που αναφέρθηκε παραπάνω ),  καθώς και να διεκδικήσουμε την κατάργηση του ν. 4335/2015. Να ορθώσουμε το ανάστημά μας, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι και να φωνάξουμε πως κανένα σπίτι δε θα βγει στο σφυρί!
Η δικαστική εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής εξουσίας, και στις περιπτώσεις των πλειστηριασμών ( το ότι δεν πραγματοποιήθηκαν, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλά άλλα μέρη, οφείλεται στη δυναμική παρέμβαση του κινήματος) μας δίνει την ευκαιρία να δούμε ότι, πίσω από μια μάσκα μεγαλοσχημόνων διακηρύξεων περί «δικαστικής ανεξαρτησίας», κρύβεται η επικύρωση πολιτικών εξαθλίωσης, πολιτικών που εν τέλει διαιωνίζουν τις κοινωνικές-ταξικές ανισότητες (δίνοντας τους τυπικό άλλοθι, καθώς τις ενδύουν με τον μανδύα της νομιμότητας ). Πρόκειται, δηλαδή, για μια δικαστική ανεξαρτησία που… τελεί υπό τις ευλογίες των Τραπεζών και εν γένει των οικονομικά ισχυρών, και η οποία συνυπάρχει με την αρχή της ισονομίας, διότι είναι πασίγνωστο ότι:


«Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί….» (Ανατόλ Φρανς, 1844-1924 , Γάλλος συγγραφέας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου