Κάλεσμα στο συντονιστικό Ε.Α.Α.Κ Αθήνας την Τετάρτη 26/10

Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και το κεφάλαιο δε βρίσκει τρόπο να την ξεπεράσει, τόσο  τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα θα πληθαίνουν. Από τη μία, στο διεθνές επίπεδο, οι πόλεμοι συνεχίζονται, ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, με τους πρόσφυγες είτε να εγκλωβίζονται σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, βιώνοντας την απόλυτα περιθωριοποίηση και εξαθλίωση, είτε να διώκονται  πίσω στην Τουρκία. Δεν πρέπει να υποτιμάμε το ζήτημα του φασισμού, που είτε με την οργανωμένη μορφή του, με κύριο εκφραστή τη Χρυσή Αυγή, είτε με την ενίσχυση φασιστικών αντανακλαστικών της κοινωνίας (βλ. γονείς που διώχνουν προσφυγάκια από σχολεία, ντόπιοι  παροτρύνουν πρόσφυγα να αυτοκτονήσει, κ.α.) βγαίνει έντονα στο προσκήνιο, εκμεταλλευόμενος την κατάσταση στο προσφυγικό. Από την άλλη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφαρμόζει το 3ο μνημόνιο (αύξηση της φορολογίας , ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του ασφαλιστικού, με πιο πρόσφατο γεγονός την ιδιωτικοποίηση του νερού, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας). Οι παραπάνω κατευθύνσεις δεν είναι τίποτα λιγότερο από την κυρίαρχη γραμμή της ΕΕ, με την οποία η κυβέρνηση συντάσσεται πλήρως, στο σύνολο των κατευθύνσεων-στόχων της.

Μια τέτοια κατεύθυνση περιγράφεται και από το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά και τον συνδικαλιστικό νόμο, που επιδιώκει να εδραιώσει το νέο εργασιακό καθεστώς, της επισφάλειας, των προγραμμάτων voucher,  ΕΣΑ, ΟΑΕΔ κλπ, την ίδια στιγμή που η ανεργία φτάνει στο 60%. Ο νόμος αυτός θα περιλαμβάνει βασικά κομβικά ζητήματα του πυρήνα της εργασίας και των σχέσεων της όπως την παραπέρα μείωση των βασικών μισθών, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση των συνδικαλιστικών  και την αντικατάστασή τους από αντιδραστικότερες διατάξεις με κύριες το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίαςκαι τη θέσπιση της δυνατότηταςανταπεργίας (Λοκ άουτ)των εργοδοτών, αλλά και  θα κατοχυρώνει νομοθετικά όλες τις μορφές γενικευμένης ελαστικής εργασίας, με τη θέσπιση όλων των «νέων» μορφών «μικρό-εργασίας» που ισχύουν στον πυρήνατουσύγχρονου καπιταλισμού και σε μια σειρά χώρες. Η βαθιά αυτή αντεργατική μεταρρύθμιση, όχι μόνο καθορίζει το από εδώ και πέρα, το αύριο των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας, τον τρόπο ύπαρξης και τους όρους εκμετάλλευσης της νέας βάρδιας εργαζομένων, αλλά καταργεί ακόμα και το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται και να αγωνίζονται από τα κάτω.

Όλες αυτές οι εξελίξεις όχι μόνο δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον χώρο του πανεπιστημίου, αλλά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές που γίνονται εντός αυτού. Συγκεκριμένα, η συνεχής υποχρηματοδότηση έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου έτσι όπως αυτό διορθωνόταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτό εκφράζεται σε πρώτο βαθμό με την διάλυση των παροχών της μέριμνας για το σύνολο των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορά, συγγράμματα), γεγονός που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και αποκλείει μεγάλο κομμάτι των φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και με την υποστελέχωση στο απαραίτητο διοικητικό και διδακτικό προσωπικό. Μάλιστα,  με τον νέο νόμο για την παιδεία (που θα έρθει να πλήξει τα λύκεια, με την ενίσχυση της τεχνικής εκπαίδευσης, της μαθητείας, την εδραίωση του Νέου Λυκείου και του ταξικού διαχωρισμού των μαθητών ήδη από το γυμνάσιο) οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται ακόμα  περισσότερο από το γυμνάσιο και το λύκειο. Επιπλέον, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά (που στόχος είναι να περάσουν και σε προπτυχιακό επίπεδο), για τα οποία έχει κινητοποιηθεί και ο σύλλογος μας επί δύο συνεχόμενες βδομάδες,  καταδεικνύουν ότι το κόστος της λειτουργίας του πανεπιστημίου θα πέσει ακόμα περισσότερο στις πλάτες των φοιτητών (μεταπτυχιακών, διδακτορικών, κλπ). Όλα αυτά λοιπόν διαμορφώνουν για το φοιτητή μια κατάσταση δύσκολο για την πρόσβαση και την φοίτηση στην μεταλυκειακή εκπαίδευση, προσπαθώντας να μετατρέψουν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας σε αναλώσιμους εργαζόμενους με χαμηλά επαγγελματικά δικαιώματα και μηδενική εργασιακή προοπτική.

Σ αυτά τα πλαίσια, διαμορφώνεται ένα εύφορο πεδίο για να έρθουν διάφορες επιχειρήσεις να δώσουν λύσεις, είτε με τις εργολαβίες στη σίτιση και τη στέγαση, είτε με δωρεές χορηγίες σε έδρες (στις οποίες όμως, θα μπορούν και ήδη το κάνουν, να διαμορφώσουν το πρόγραμμα σπουδών ή το περιεχόμενο του μαθήματος- βλ. ΑΠΘ και Σαββίδης, ΓΕΕΘΑ και τουρκικών σπουδών κ.α.), είτε με εμπλοκή τους στα μεταπτυχιακά προγράμματα και στην έρευνα μέσα στο πανεπιστήμιο. Όσο η αγορά θα χει ανάγκη από ευέλικτους αναλώσιμους εργαζόμενους, τόσο θα επιδρά αυτό στο περιεχόμενο των σπουδών μας, με τρόπο που θα προωθεί την εξειδίκευση, να αφαιρεί την συνολική εποπτεία του γνωστικού μας αντικειμένου, να διαχωρίζει την θεωρία από την πράξη σπουδών (πολυκατακερματισμός του αντικειμένου μιας σχολής, οι πολλαπλές ταχύτητες προγραμμάτων αλλά και αποφοίτων σε συνδυασμό με την εξατομίκευση δημιουργούν έναν φοιτητή/εργαζόμενο ‘’ρομπότ’’ πάνω στις ανάγκες της αγοράς). Όσο θα θέλουν να προωθούνται συγκεκριμένα συμφέροντα, της αγοράς και του κεφαλαίου, τόσο θα διαμορφώνουν την παρεχόμενη γνώση με βάση αυτά και θα την υποτάσσουν στις ανάγκες συγκεκριμένων εταιριών (βλ. φαρμακευτικές εταιρίες σε παραιατρικές σχολές, πρακτικές, επώνυμες έδρες κλπ). Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στα εργασιακά, οδηγούν και σε υποβάθμιση των πτυχίων μας (πολυδιάσπαση, πιστωτικές μονάδες κλπ), σε υποβάθμιση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων (τα οποία εξαφανίζονται σε συνδυασμό με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ετοιμάζοντας μας έναν εργασιακό μεσαίωνα) κ.α.

Έτσι παρατηρούμε συνολικά ότι τόσο η επίθεση στο πανεπιστήμιο όσο και η επίθεση γενικότερα στην κοινωνία συνδέεται στο πρίσμα της εργασιακής προοπτικής και διαμορφώνει μια γένια που αν καταφέρει να τελειώσει της σπουδές της  τα πτυχία της δεν  θα έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα και ακόμα και αν βρει  δουλεία θα είναι με συνθήκες γαλέρας. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί τόσο τα προβλήματα (απογοήτευση ,ενσωμάτωση της ήττας ,αποστράτευση) αλλά κυρίαρχα γεννά μια νέα βαθύτερη δυναμική που μπορεί να ξεσπάσει από μια γενιά που δεν θα έχει τίποτα να χάσει. Χρειάζεται, λοιπόν, ιδιαίτερη πολιτική δουλειά και πρωτοβουλίες, ώστε η δυναμική αυτή να κατευθυνθεί απέναντι στον πραγματικό της αντίπαλο που είναι η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ΕΕ (αφού όλες οι μεταρρυθμίσεις είναι με βάση τις επιταγές της, όπως αυτές έχουν περιγραφεί από τον ΟΟΣΑ, τη συνθήκη της Μπολόνια, το ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου κλπ) και να πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά συνολικότερης μάχης με αυτόν.

ΝΟΜΙΚΗ  

                                                                                                                  

Σε αυτό το φόντο τις τελευταίες δύο βδομάδες ο φοιτητικός σύλλογος Νομικής μπήκε δυναμικά στον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με αιχμή τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά της νομικής. Ως Αντινομια-ΕΑΑΚ εκτιμήσαμε ότι υπάρχει μια ισχυρή δυναμική μέσα στον φοιτητικό σύλλογο με αγωνιστική διάθεση και αποφασίσαμε από κοινού με το σχήμα της ΑΡ.ΕΝ να οξύνουμε τα μέσα πάλης βάζοντας κατάληψη στη σχολή, εκφράζοντας ταυτόχρονα ένα πολιτικό πλαίσιο με έντονο αντικυβερνητικό στίγμα, που συνδέει τον αγώνα ενάντια στα μεταπτυχιακά της Νομικής με το νέο νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τα μεταπτυχιακά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποδείχτηκε ότι το πλαίσιο αυτό κατάφερε να εκφράσει ένα ευρύ, ριζοσπαστικό δυναμικό μέσα στη σχολή, να το εμπλέξει στις δράσεις της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης(τόσο εντός σχολής όσο και εξώστρεφες δράσεις) και να δώσει ένα στίγμα βαθιάς ανυπακοής και αντίδρασης της σπουδάζουσας νεολαίας ενάντια στην υποχρηματοδότηση , την ένταση των ταξικών φραγμών αλλά και την διάλυση της εργασιακής μας προοπτικής. Επιλέξαμε να δώσουμε αυτή τη μάχη με το πλαίσιο αυτό γιατί θεωρούμε ότι παρ’όλο τον δυσμενή συσχετισμό δύναμης είναι φανερό ότι υπάρχουν στο σήμερα χειραφετητικές δυνατότητες για τη σπουδάζουσα νεολαία, δυνατότητες που η εαακ πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνει,να επικοινωνεί μαζί τους και να τις μετασχηματίζει σε ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Για να μπορέσει να νικήσει ο αγώνας στη νομική είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας και ιδιαίτερα της ΝΟΠΕ να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις και να στηρίξουν έναν σχεδιασμό για κεντρική εμφάνιση του φοιτητικού κινήματος στην Αθήνα το επόμενο διάστημα. Προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα από τη στάση κομματιού της Ε.Α.Α.Κ να απέχει συνειδητά από την πρώτη φάση στον αγώνα του φοιτητικού συλλόγου νομικής ενάντια στα δίδακτρα, παρ’όλα αυτά αναγνωρίζουμε ότι το φαινόμενο αυτό αντανακλά συνολικότερες αδυναμίες της ε.α.α.κ, αδυναμίες που αν δεν συζητηθούν πολιτικά ,με τα μάτια στραμμένα στον αντίπαλο και με την στρατηγική στο τιμόνι θα μας πάνε πολλά βήματα πίσω και θα χάσουμε τις σημαντικές δυνατότητες που ανοίγονται για την αντεπίθεση του φοιτητικού και ευρύτερα του νεολαιίστικου κινήματος. 

Υπό αυτό το πρίσμα, και με δεδομένο ότι σχεδόν σε όλες τις σχολές εμφανίζονται επιθετικά πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που ενισχύουν τους ταξικούς φραγμούς και υποβαθμίζουν τις σπουδές καταδικάζοντας την γενιά μας σε σίγουρο εργασιακό μεσαίωνα, πιστεύουμε ότι η ΕΑΑΚ τόσο στην Αθήνα όσο και πανελλαδικά, οφείλει να συνολικοποιήσει τις διεκδικήσεις που κάνουν τα πρώτα, δειλά τους βήματα εντός των συλλόγων με μια σειρά από γενικές συνελεύσεις που έχουν γίνει από την αρχή της χρονιάς.

Κάτω  από αυτό το φόντο θεωρούμε ότι πρέπει να ανοίξει η κουβέντα για βαθύτερη πολιτική ενοποίηση της ΕΑΑΚ όχι σαν μια λογική παραταξοποίησης , μια κατεύθυνση που θα αποδυνάμωνε το μόρφωμα, αλλά πολύ περισσότερο σαν μια αναγκαιότητα της εποχής να αποκτήσει η ΕΑΑΚ βαθύτερες πολιτικές θέσεις που θα της δίνουν την δυνατότητα να απαντά στην επίθεση, να ενώνει την πληττόμενη πλειοψηφία και να δίνει πνοή και κατεύθυνση στους αγώνες, θέτοντας έτσι το δικό της θετικό πρόταγμα απέναντι σε όλα τα παραπάνω ζητήματα. Σε αυτή την διαδικασία κομβικό ρόλο μπορεί να παίξει μια προσπάθεια για διακήρυξη της ΕΑΑΚ η οποία θα αποτελεί και μέσο για την μετωπική της πολιτική.Στην κατάσταση αυτή λοιπόν θεωρούμε αναγκαίο σαν σχήμα  να συγκληθεί συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθηνάς στης 26 Οκτώβριου για να συζητήσουμε να αποτιμήσουμε και κυρίαρχα για εμάς να βγάλουμε ένα άμεσο πολίτικο και κινηματικό σχέδιο που θα μπορεί να ξαναζωντανέψει τους συλλόγους να οργανώσει την πληττόμενη πλειοψηφία να ενισχύσει και να ανασυγκροτήσει την ΕΑΑΚ  όσο και να βοηθήσει και στην ιδία την διεύρυνση της.