Σάββατο 14 Μαΐου 2016

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!




Όταν μια κυβέρνηση που ασκεί πολιτική με το πιο αστικό τρόπο υλοποιώντας κατά γράμμα τις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας και όλα αυτά στο όνομα της «αριστεράς» οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται σε αυτήν την λεγόμενη «αριστερά» θα πρέπει να αναδεικνύουν τι πρεσβεύει,  τι εκπροσωπεί, γιατί διαφέρει από τη σαπίλα του σάπιου συστήματος που ζούμε και γιατί δεν ισχύει η ατάκα που σερβίρουν από τα μπαρμπαδοκαφενεία στα χωριά μέχρι τα σχολεία «έλα μωρέ τώρα δεξιοί αριστεροί, όλοι τα ίδια είναι τη πάρτη σου κοίτα εσύ»

Από τη μεριά μας, κρίνουμε όλες τις αριστερές απόψεις και συλλογικότητες πάνω στο πόσο χρήσιμες μπορούν να είναι για την όξυνση και ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, για την απόκρουση της επίθεσης του αντιπάλου και την δυνατότητα του σχεδίου τους να επιφέρει γερά πλήγματα στη πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ μέχρι την ανατροπή τους. Από το πώς μπορούν να αγκαλιάσουν τη λαϊκή επιθυμία και κινητικότητα να νιώσουν τα αντανακλαστικά των πληττόμενων και να ενισχύσουν, να κάνουν επικίνδυνη τη μάχη που δίνουν την κάθε στιγμή.

Αυτά τα κριτήρια που  βάλαμε παραπάνω προσπαθεί να πληρεί η δική μας αριστερά. Η ΕΑΑΚ και συνολικότερα οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς επιδιώκουν να είναι οι δυνάμεις αυτές που θα βρίσκονται μέσα σε κάθε λαϊκό αγώνα στη πρώτη τη γραμμή, θα τον τροφοδοτούν και θα τροφοδοτούνται από αυτόν πάντα πάνω στη λογική ότι μπορείς να αγωνίζεσαι και μπορείς να νικάς στο σήμερα και ψάχνοντας  τα συγκεκριμένα κριτήρια κάθε φορά για να έρθει η νίκη. Για αυτό και όταν ο αντίπαλος πετάει το γάντι δεν ψάχνουμε να κρυφτούμε στις ανεπάρκειες του κινήματος στις υπαρκτές αντιφάσεις που υπάρχουν αλλά δίνουμε τη μάχη. Δε βλέπουμε επικριτικά και σκεπτικά τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις αλλά προσπαθούμε να μπολιάσουμε σε αυτές το σπόρο της συνολικής μάχης για την ανατροπή του συστήματος που ζούμε

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Nο.1: Η μάχη του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι. Οι στάσεις των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην αριστερά χοντρικά ήταν 3. Η μια έλεγε παθητική στήριξη στη διαπραγμάτευση στη κυβέρνηση με ένα μινιμούμ ρεαλιστικό πρόγραμμα κοντά στη μέση συνείδηση. Ηττήθηκε πανηγυρικά οδήγησε στην ενσωμάτωση και έδωσε γερό χαστούκι σε όσους την υποστήριζαν. Η δεύτερη προσπαθούσε να αποφύγει τη μάχη αντιμετωπίζοντας τη σαν ένα κόλπο των από πάνω για να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους. Πιάνοντας στοιχεία αλήθειας επέλεξε να αγνοήσει τη πραγματικότητα των ημερών: τις μισές επιχειρήσεις να έχουν σταματήσει να πληρώνουν εργαζόμενους και να τρομοκρατούν ανοιχτά, το κεφάλαιο σύσσωμο στο μέτωπο του «ναι» και ταυτόχρονα τη λαϊκή κινητικότητα να είναι σε άνοδο, τα πληττόμενα κομμάτια στα κάγκελα και τις κουβέντες σε όλες τις γειτονίες να είναι γεμάτες με τις λέξεις «ΕΕ, χρέος, να φύγουμε κλπ κλπ». Υπήρξε λοιπόν και μια στάση της δικής μας αριστεράς: Η μάχη για να βρεθούμε δίπλα στο κόσμο που επέλεξε να αγνοήσει τη τρομοκρατία των καναλιών, να βρεθούμε μαζί του όχι χαϊδεύοντας του τα αυτιά αλλά περιγράφοντας μια συνολική απάντηση στη μιζέρια που ζει. Πως δεν αρκεί το μισό OXI που η κυβέρνηση θα κάνει NAI, πως χρειάζεται οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή πως πρέπει να βγούμε από την ΕΕ να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας να μη περιμένουμε καμία διαπραγμάτευση.

Δεύτερο παράδειγμα και με ιστορικό φόντο οι τωρινές κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Διαβάζουμε τη κριτική του ΚΚΕ: «οι κινητοποιήσεις είναι υποκινούμενες από κομμάτια του κεφαλαίου για να βρουν νέο πολιτικό προσωπικό όπως ήταν και οι κινητοποιήσεις των πλατειών στην Ελλάδα που έβγαλαν τη χρυσή αυγή και το σύριζα.» Εδώ λοιπόν φαίνεται η συνολική αδυναμία αυτών των δυνάμεων να παίξουν το ρόλο που αναφέραμε αρχικά. Βλέπουν κάθε ξέσπασμα σαν κάτι υποκινούμενο έτοιμοι από τη πρώτη στιγμή να αναδείξουν της αντιφάσεις του βρισκόμενοι από μια απόσταση ασφαλείας έτοιμοι να επιβεβαιωθούν αργότερα για τις σωστές προβλέψεις που είχαν κάνει. Στην ίδια λογική η δική μας αριστερά δε βλέπει φαντάσματα στις κινητοποιήσεις ανθρώπων που με πρωτόλειο τρόπο παλεύουν κόντρα σε ότι βλέπουν σαν εχθρό τους. Δε τους κουνάει το δάχτυλο χωρίς να παραβλέπει τις ανεπάρκειες που υπάρχουν. Βρίσκεται εκεί ματώνει όταν ματώνουν και υπόλοιποι χαίρεται  και λυπάται μαζί τους. Αναβαθμίζει σε δομές περιεχόμενο και μορφές δημιουργεί προβληματισμούς και σχέσεις εμπιστοσύνης.

Γιατί η αριστερά που είναι αναγκαία και χρήσιμη αυτή τη στιγμή στα πανεπιστήμια είναι αυτή που σκοπό  έχει την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων γιατί μέσα σε αυτούς βιώνουμε τα καθημερινά μας προβλήματα και επομένως μόνο μέσα από αυτούς μπορούμε άμεση βελτίωση της καθημερινότητας μας συνδέοντας τα με μια συνολικότερη πολιτική λογική. Όχι συλλόγους πεδίο αντιπαράθεσης και «θεατρικές σκηνές για τα show» πολιτικών δυνάμεων αλλά συλλόγους που οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική από αυτούς για αυτούς. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις γενικές συνελεύσεις ,όργανο ,που παρά τις παθογένειες του , δίνει την δυνατότητα σε όλους να εκφραστούν μέσα από μια πραγματικά πολιτική συζήτηση. Γιατί έτσι δεν ανατίθενται οι τύχες μας στα χέρια μερικών πεφωτισμένων συνδικαλιστών στα ΔΣ.

Αυτήν την αριστερά λοιπόν με όλες της ανεπάρκειες της σε καλούμε να στηρίξεις σε όποιες μάχες ξεσπάνε. Δε διεκδικούμε το αλάθητο, άλλωστε αν τα κάναμε όλα καλά δε θα είχαμε 6 χρόνια μνημόνια και αδιάκοπη επίθεση στα δικαιώματα μας. Παρόλαυτα η δική μας αριστερά εκφράζει το ρεύμα της μόνιμης αμφισβήτησης του φρέσκου κόντρα στη σαπίλα που ζούμε, της μάχης και της ανατροπής και η ενίσχυση αυτού του ρεύματος φέρνει τους αγώνες του αύριο σε καλύτερη θέση από τους αγώνες του χθες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου