Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Καταγγελία της ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ ΕΑΑΚ για την ημερίδα της ΔΑΠ στη Νομική



Σήμερα, σάββατο 28/3, έγινε ημερίδα της ΔΑΠ νομικής με τίτλο «Θάλασσα ως πολιτικός και οικονομικός χώρος» και ομιλητές μεταξύ άλλων την καθηγήτρια διεθνούς δικαίου Μαρία Γαβουνέλη, τον καθηγητή Γιάννη Βαληνάκη (εμπνευστή της έναρξης των διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ), τον Άγγελο Συρίγο (εταίρο του ινστιτούτου διεθνών σχέσεων του Πάντειου και μέλος της εταιρείας διεθνούς δικαίου και διεθνών σχέσεων, ειδικευμένο στην εξωτερική πολιτική με κύρια αντικείμενα το δίκαιο της θάλασσας ,τα Βαλκάνια και τις μειονότητες), τον αναπληρωτή ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιώργο Κώτσηρα και τον Νίκο Χαραλάμπους (πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο της Hellenic Seaplanes).  Ως Αντινομία ΕΑΑΚ βρεθήκαμε για να καταθέσουμε την πολιτική μας τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης , δεδομένου ότι έμπαινε και εισηγητικά στη μπροσούρα που μοίραζε η ΔΑΠ για την εκδήλωση.

Αυτό που αντιμετωπίσαμε ήταν  ένας παροξυσμός πολιτικής υστερίας όπου τόσο οι ΔΑΠίτες όσο και το πάνελ των ομιλητών δε μας επέτρεπαν να αρθρώσουμε λέξη προς το αμφιθέατρο και μας κατηγορούσαν για φασιστικές μεθοδεύσεις τη στιγμή που οι ίδιοι από τα μικρόφωνα τους έκαναν χυδαίου και φτηνού τύπου πολιτικαντισμούς. Ωστόσο, δεν περιορίστηκαν σε αυτό καθότι ο Συρίγος άσκησε βία σε μία συνδικαλίστρια από την Αντινομία ΕΑΑΚ σπρώχνοντας τη στα σκαλιά ,ενώ την ίδια στιγμή η κα Γαβουνέλη είχε σφιχταγκαλιασμένο το μικρόφωνο αρνούμενη να μας το παραχωρήσει ,μη πάει και το ιερό κονκλάβιο των «ειδημόνων» αποστερηθεί το λόγο του από την παρέμβαση μας.


Όση τρέλα κι αν προσπαθούν να πουλήσουν, ότι τάχα μου έθιγαν αμιγώς ζητήματα δικαίου θάλασσας κι ότι βγάλαμε από το κεφάλι μας την αντιμεταναστευτική τους προπαγάνδα, η αλήθεια είναι ότι έχουμε βαρεθεί την ίδια ιστορία. Τέτοιου τύπου εκδηλώσεις και συζητήσεις ,ενδεδυμένες με το πέπλο μιας θετικιστικής νομιμοφροσύνης κι ενός αστικού λεγκαλισμού, αναπαράγουν και προωθούν την ίδια φασίζουσα ρητορική που εξοπλίζει κι επιρρώνει ιδεολογικά (και ουχί μόνον) ένα ευρύ φάσμα της ακροδεξιάς, είτε αυτή βρίσκεται στα βουλευτικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας είτε συναντάται στους ναζί της Χρυσής Αυγής.

Αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα σε μια εποχή ακραίας εξαθλίωσης των εργατικών ,ταξικών στρωμάτων, τους φταίνε οι μετανάστες και ψάχνουν «μέτρα επίλυσης για τη μάστιγα της παράνομης μετανάστευσης». Ανοίγουν έναν εθνικιστικής απόχρωσης μονόλογο (μια και περιθώρια για διάλογο δεν αφήνουν) για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ώστε να νομιμοποιούν στη συλλογική συνείδηση κάθε μιλιταριστική παπάντζα περί αξιομάχου και υπεράσπισης των εθνικών-κρατικών συνόρων λες κι εμάς εχθροί μας είναι οι Τούρκοι εργάτες κι όχι το κεφάλαιο (ξένο κι εγχώριο). Προβάλλουν ως πανάκεια τα αναπτυξιολάγνα μοντέλα της χάραξης ΑΟΖ για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων του Αιγαίου, λες και θα πάρουν τίποτα τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα από την διύλιση του πετρελαίου πέρα από πόλεμο, περιβαλλοντική καταστροφή και στυγνή εκμετάλλευση ,όταν θα τσεπώνουν αμέτρητα χρήματα οι αστικές τάξεις (ξένες κι εγχώριες).

Τα εθνικά σύνορα έχουν μεταβληθεί σήμερα σε κύριο πολιτικό εργαλείο για τη διατήρηση των ανισοτήτων στην παγκόσμια οικονομία μέσα από το διαχωρισμό των δικαστικών αρμοδιοτήτων και τον ορισμό της πολιτικής ένταξης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι χώρες της αντιμετώπισαν τη μετανάστευση από την Ανατολική και Νότια Ευρώπη με μια εξαιρετικά περιοριστική και κατασταλτική πολιτική: "έκλεισαν" τα σύνορα, τροποποίησαν τη νομοθεσία περί ασύλου, εισήγαγαν επιλεκτικά ποσοστά ετήσιας μετανάστευσης και γενικά επέλεξαν μια πολιτική ελέγχου και αστυνομικής καταστολής. "Τάξη και ασφάλεια" ενάντια στους μετανάστες που επιδιώκουν να εγκατασταθούν στην προνομιούχα Ευρώπη.

Μετά από τη Συμφωνία του Σένγκεν η νομοθεσία περί αλλοδαπών δημιούργησε ένα δυιστικό δικαστικό σύστημα: ένα κανονικό για τους ευρωπαίους πολίτες με συνταγματικές και λοιπές εγγυήσεις και ένα εξαιρετικό για τους "εξωκοινοτικούς" με ελάχιστες εγγυήσεις και ανατεθειμένο στην εκτελεστική εξουσία. Το ότι η "ιδιότητα του πολίτη" στην οικοδομούμενη Ευρώπη καθορίζεται από μια "γραφειοκρατία του αποκλεισμού" δεν είναι κάτι καινούριο. Βάσει της τελευταίας έκθεσης του Human Rights Watch για τις συνθήκες ζωής των προσφύγων, πολλοί εξ αυτών είναι έγκλειστοι σε φυλακές όπου και τιμωρούνται με σωματικά βασανιστήρια και απομονώσεις. Στις χώρες της ΕΕ οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά" εγκλείονται σε "κέντρα κράτησης" εν αναμονή της απέλασής τους. Αυτά τα "κέντρα" ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν οργανώσει οι ευρωπαϊκές δυνάμεις στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας . Σ' αυτά τα στρατόπεδα εκδηλώνεται η κρυμμένη μήτρα ,ο νόμος, του πολιτικού πεδίου στο οποίο ζούμε. Αποτελούν την πιο εμφανή έκφραση μιας ολοκληρωτικής κυριαρχίας. Οι έγκλειστοι των στρατοπέδων βρίσκονται στο πεδίο κυριαρχίας ενός κράτους, το οποίο τους στερεί τα δικαιώματά τους και τους αποκλείει από την εφαρμογή των γενικών κανόνων. Εκεί αποκτά υλική έκφραση το ρήγμα που υπάρχει στη σύγχρονη φιλελεύθερη-αστική σκέψη ανάμεσα στη γέννηση ενός προσώπου και στα δικαιώματα που του αντιστοιχούν σε ένα ορισμένο εθνικό-κρατικό έδαφος ανάλογα με το εάν είναι πολίτης ή αλλοδαπός.

Πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο η θεωρία περί σχέσης «μεταναστών-εγκληματιών-τρομοκρατών», που έχουν προβάλλει  συστηματικά ήδη από τον Δεκέμβρη 2008 τα κόμματα εξουσίας, ΜΜΕ, ΕΥΠ και μιλιταριστικά έντυπα. Και παράλληλα να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιούνη του ‘14, η ΕΕ κατέληξε στο νομικό πλαίσιο για την ανάπτυξη αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη.Ήδη εδώ και καιρό η χρήση της «Ευρωπαϊκής Στρατοχωροφυλακής» (EUROGENDFOR), είναι δυνατή βάσει του άρθρου 222 της συνθήκης της Λισσαβόνας (solidarity clause - ρήτρα αλληλεγγύης). Η ρήτρα αυτή είναι η εκδοχή στο εσωτερικό του άρθρου 5, της «ρήτρας αμοιβαίας άμυνας» για καταστάσεις οι οποίες «μπορεί να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στους ανθρώπους, το περιβάλλον και την ιδιοκτησία», περιλαμβάνοντας ακόμα και καταλήψεις σε ενεργειακά και μεταφορικά κέντρα καθώς και γενικές απεργίες. 

Τι ακριβώς σημαίνει τελικά η χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων τόσο στα σύνορα όσο και στα αστικά κέντρα; Κι αν τελικά η φύλαξη των συνόρων ως αντιτρομοκρατική επιχείρηση είναι ένα κοινό πεδίο ασφάλειας μαζί με τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις φύλαξης των πόλεων, τότε που βρίσκεται η άμυνα της χώρας; Το 2001 ,χρονιά της εντεκάτης Σεπτεμβρίου και της αιματηρής καταστολής στη σύνοδο G-8 στη Γένοβα, κηρύχτηκε ο «Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας», ένας πόλεμος που μπορεί να μην «κηρύχτηκε επίσημα», αλλά κρατάει μέχρι σήμερα ως αιχμή του δόρατος του πολέμου που διεξάγει ο κόσμος του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Πρόκειται για έναν διαρκή πόλεμο που εναλλάσσει χαμηλές και υψηλές εντάσεις, θερμά επεισόδια και «ανθρωπιστικές εκστρατείες», εσωτερική καταστολή και επαπειλούμενες διεθνείς συρράξεις. Έναν πόλεμο απολύτως παρανοϊκό στα αποτελέσματα και τις στοχεύσεις του.

Έναν πόλεμο, όμως, που διέπεται απόλυτα από τις ορθολογικές αρχές υπεράσπισης της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας και της ομαλότητας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η καταστολή, ως διαρκής στρατιωτική επιχείρηση, εκτός από τα άμεσα αποτελέσματά της, γίνεται εργαλείο παραγωγής συμπεριφορών και συναίνεσης του κοινωνικού σώματος. Παράγει με την επαναληπτική επιτέλεσή της τον «φιλήσυχο» πολίτη που μαθαίνει να αντιμετωπίζει ως καθημερινότητα τον τυπικό έλεγχό του από τους εκπροσώπους του «νόμου και της τάξης» και τις στρατιωτικού τύπου εισβολές στους δημόσιους χώρους και στα σπίτια των γειτόνων του. Η μηδενική πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μεταφράζεται φυσικά ως πολιτική της «μηδενικής ανοχής» σε ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες και πολιτικές ομάδες.

Μπορεί ,λοιπόν, η ΔΑΠ-ΟΝΝΕΔ μαζί με το πολιτικό της επιτελείο και την πιστή αρωγή του καθηγητικού κατεστημένου να μας λένε ότι διεξάγουν καθαρά νομικίστικες εκδηλώσεις χωρίς ρατσιστική/εθνικιστική κατήχηση μισαλλοδοξίας και κοινωνικοπολιτικής αποχαύνωσης αλλά δεν μας πείθουν. Κάθε μορφή πολιτικής διαπάλης μπορεί εκείνοι να την εισπράττουν σαν «φασισμό» γιατί η αλήθεια είναι ότι φοβούνται μήπως και ακουστεί η αλήθεια σκίζοντας τα γυαλιστερά ζελοφάν της νομικής ακαδημαϊκής αυθεντίας και των πολιτικών και οικονομικών «ειδικών». Όμως, η νομική σχολή ήταν και είναι ένας μαχητικός σύλλογος με ενεργή πολιτική δράση ήδη από τα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα και δε δεχόμαστε να διεξάγονται άνευ ουδενός σχολιασμού ημερίδες μίσους και ακροδεξιάς προπαγάνδας όσο κυριλέ και σπουδαγμένοι κι αν το παίζουν οι εκάστοτε φασίστες.

Πιστεύουμε ότι είναι η ώρα της δράσης για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια τους οι φοιτητές, νεολαίοι και εργαζόμενοι, επιδιώκοντας τον μεταξύ τους διάλογο και την ανάπτυξη κοινών αγώνων. Με παρανομαστή τη διάθεση ανάπτυξης ενός νέου εργατικού διεθνισμού, των σύγχρονων αντικαπιταλιστικών κινημάτων που απαιτεί η εποχή μας, να φέρουμε στο προσκήνιο την απαίτηση ικανοποίησης των εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων. Την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων, διεκδικώντας λιγότερη δουλεία-δουλειά για όλους, με τα ίδια δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως της φυλής-θρησκείας-εθνικότητας τους, με αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη. Το σεβασμό των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων στους μετανάστες. Ελεύθερη μετακίνηση για όλους. Διάλυση της frontex και εκκαθάριση των ναρκοπεδίων. Αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων. Την ταυτότητα καθορίζει ο αγωνιζόμενος άνθρωπος και η ταξική πάλη και όχι οι διακρατικές συμφωνίες, που εκφράζουν αστικά-κρατικά συμφέροντα, επιδιώξεις και συσχετισμό δύναμης μιας συγκεκριμένης περιόδου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου