Λαός και νεολαία μπορούμε να συγκρουστούμε!

όσο και αν είναι για κάποιους ενοχλητικό - ναι, ακόμα...

και να νικήσουμε!

Τις τελευταίες βδομάδες η ελληνική κοινωνία είναι βυθισμένη στα μαξιλάρια του καναπέ της και παρακολουθεί με αγωνία τις διαπραγματευτικές ικανότητες της νέας κυβέρνησης (εθνικής σωτηρίας κατα τα εδ λεγόμενα Τσίπρα). Η πρώτη αίσθηση χαράς από τον εκλογικό καταποντισμό της θλιβερής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η αίσθηση αισιοδοξίας από τις πρώτες δηλώσεις των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται κάπως να κοπάζει μετά και τα πρώτα απότομα πισωγυρίσματα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την επιθετική διάθεση των λεγόμενων "εταίρων" μας.

Η λογική της διαπραγμάτευσης εντός των πλαισίων τρώει το πρώτο της χαστούκι. Η αντίληψη ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς χωρίς να συγκρουστούμε με την ΕΕ, το χρέος, το κεφάλαιο βρίσκει πολυ σύντομα τα όρια της. Εμάς όμως δε μας αρμόζει ο ρόλος του γκρινιάρη, όπως δε θα μας άρμοζε ο ρόλος του πανιγυρτζή ή ο ρόλος του φωτεινού παντογνώστη. Χαιρόμαστε σε κάθε στιγμή που το λαϊκό κίνημα κερδίζει χώρο (και τέτοια νίκη ήταν ο καταποντισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αναγνωριζουμε όμως κάθε στιγμή τα όρια της περιόδου και στοχεύουμε στο να σπάσουμε αυτά τα όρια. Η χαρά την Κυριακή των εκλογών όταν βλέπαμε τη φάτσα των Πρετεντέρηδων κλπ συνοδευόταν με μια γνώση ότι ο κοινωνικός πόλεμος δε σταματάει, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρει να μας δώσει βαθιά ανάσα αξιοπρέπειας και ζωής ολόκληρης και αυτή η στρατηγική του επιλογή να επιδέχεται το ασφυχτικό πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ θα οδηγήσει σε νέες εκπτώσεις.       

      

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η ευρύτερη λογική του δημιουργεί ένα κλίμα ότι έστω και κάτι από όλα όσα  προτείνει να κάνει καλά θα είμαστε. Δίνει παραχωρήσεις στα πιο μαχητικά κομμάτια του κινήματος των τελευταιών ετών και στην ακραία φτώχεια. Αλλά αλήθεια όσο υπάρχει χρέος που πρέπει να εξυπηρετηθεί, όταν είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα στις ευρω-συνθήκες, όσο η ζούγκλα της αγοράς εργασίας  επιβάλει ατομικές συμβάσεις και μισθούς πείνας, όσο η ανεργία θα βαράει κόκκινο και η λύση θα είναι voucher και 5μηνα πως θα μπορούμε να παίρνουμε ανάσες;

Στο Κίνημα πάνω από όλα δεν αρμόζει ο ρόλος της αναμονής, του χειροκροτητή, του αριστερού άκρου, της υποταγής σε μια κυβέρνηση και της επιλογές της. Το Κίνημα πρέπει να επιβάλει τις διαθέσεις και τις ανάγκες του σε κάθε κυβέρνηση. Πρέπει να δημιουργήσει χώρο και δομές ώστε οι αποφάσεις του να ξεπερνούν την κυβέρνηση. Έτσι το λαϊκό κίνημα που έχει ματώσει τόσα χρόνια και έχει φάει τόσα χημικά αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα λόγο να στηρίζει μια κυβέρνηση που κινείται στο αστικό πλαίσιο και να υποτάσσεται στην μερικές παραχωρήσεις που αυτη δίνει. Πρέπει να κινητοποιείται για το σύνολο των αιτημάτων που πάλευε και στο προηγούμενο διάστημα, πρεπει να παλεύει ώστε να καλύψει κάθε ανάγκη του γνωρίζοντας ότι απέναντι του συνεχίζει να έχει το ντόπιο και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο που κερδοφορεί ασύστολα στη πλάτη του.

Με αυτό το σκεπτικό το όλο κλίμα που δημιουργείται είτε με την χαλαρή-χλιαρή κριτική ή επιδοκιμασία στη νέα κυβέρνηση από τον καναπέ και το facebook είτε με τις φιλοκυβερνητικές φωνές μέσα στο κίνημα οδηγούν σε νέα αδιέξοδα. Αυτό που χρειάζεται είναι ο λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Με συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες να πάρει αποφάσεις για όσα έχει ανάγκη. Σε στημένο παιχνίδι κάθε διαπραγμάτευση και μπλόφα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε όπως μας αξίζει χρειάζεται άμεση σύγκρουση και ρήξη με τα βασικά δόγματα, με τα ιερά και τα όσια του αντιπάλου. Η ΕΕ δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπό της αυτές της μέρες. Ένας μηχανισμός  που επιβάλει μέτρα στους λαούς της Ευρώπης για να αυξήσει τα κέρδη του κεφαλαίου. Οι σκέψεις για διαγραφή (έστω μεγάλου μέρους) του ληστρικού χρέους εξαφανίζονται από τις δηλώσεις της κυβέρνησης.

Αντίθετα για μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν δεν διαγραφεί το σύνολο του χρέους που δε δημιουργήσαμε εμείς αλλά χιλιοπληρώνουμε δε θα βρούμε λεφτά για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παραμένουμε σε μια λυκοσυμμαχία όπως η ΕΕ που τόσα χρόνια για το 1 που μας δίνει παίρνει πίσω 10! Για να ζήσουμε όπως μας αρμόζει πρέπει να ξυλωθεί όλο το μνημονιακό οπλοστάσιο κάθε νόμος και παράγραφος, να πάρθουν συνολικά μέτρα ανακούφισης και ο λαός να καρπώνεται ότι παράγει. Πρεπει να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο, και το ελληνικό και το διεθνές που συνεχώς μέσα στη κρίση πλουτίζει. Όλα αυτά απαιτούν ρήξη και σύγκρουση στο δρόμο χωρίς να ξεχνάμε τις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας, χωρίς μισόλογα και κλείσιμο του ματιού.

Για να δικαιωθούν οι ανάγκες μας με σταθερότητα και χωρίς πισωγυρίσματα δεν περιμένουμε από κανέναν σωτήρα - τις επιβάλουμε εδώ και τώρα!