[Σύντομο Ιστορικό...]
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος διαμαρτυρόμενοι ενάντια στον αυταρχισμό της χούντας και την καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών τους. Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες. Το βράδυ της επόμενης ημέρας (22 Φεβρουαρίου) χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική, τους οποίους προσπάθησαν να καταστείλουν αστυνομία και παρακρατικοί με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις των διαδηλωτών.
Η λαϊκή κινητοποίηση εμψύχωσε τους φοιτητές, που προχώρησαν και σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής (20 Μαρτίου 1973). Αυτή τη φορά, οι πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας και η κατάληψη τελείωσε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών. Όμως, ο δρόμος για το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) είχε ανοίξει. Έτσι η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων.
Όσο περνούσε η μέρα της 14ης Νοέμβρη άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου ενώ το ίδιο απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία. Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι, να ξέρει όλος ο κόσμος ότι οι φοιτητές αντιστέκονται στη χούντα και ζητούν την ανατροπή της.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από το Γουδί προς το Πολυτεχνείο. Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα... Ο Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φ.Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Α.Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δ.Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου όμως είχε λειτουργήσει αρκετά αποσταθεροποιητικά απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς. Είχε δημιουργήσει πολύ ισχυρούς τριγμούς στην επιβολή της αυταρχικής τους πολιτικής. Ο αγώνας των φοιτητών του πολυτεχνείου είχε γίνει αγώνας της κοινωνίας, του ελληνικού λαού. Είχε μπολιάσει μέσα στην ελληνική κοινωνία τη δίψα για να γίνει πια πραγματικότητα το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο....
[1,2,3 πολλά πολυτεχνεία!]
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου βρίσκεται εκτεθειμένη στο ίδιο πάθημα με όλες τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος. Κατά τη διάρκειά τους οι κυρίαρχες τάξεις τους απάντησαν με αδιάκοπες καταδιώξεις αντιμετωπίζοντάς τις με το πιο μεγάλο μίσος και με ατέλειωτη σειρά από ψεύδη και συκοφαντίες. Με το πέρας τους όμως προσπαθούν με ζήλο να τις καθαγιάσουν μετατρέποντάς τις σε άκακες εθνικές γιορτές και παραμορφώνοντας την επαναστατική τους ψυχή. Όσο και αν προσπαθούν να μετατρέψουν όμως το Πολυτεχνείο σε σε απλή ανάμνηση «πρωταγωνιστών» και σούπα εθνική γιορτή η πραγματική ουσία της ρήξης και της ανατροπής θα δραπετεύει.
Σήμερα έχουμε να αγωνιστούμε για όχι πολύ διαφορετικά πράγματα. Εμείς είμαστε πάλι που καλούμαστε αυτή τη φορά να πληρώσουμε για τη διατήρηση του ευρώ, για την ανακεφαλαιοποίηση και "σωτηρία" των τραπεζών, για τα κέρδη των αφεντικών, για νέες μπίζνες στα δημόσια αγαθά, τα Πανεπιστήμια και το περιβάλλον. Με συνεχείς περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, με κατάργηση και περιστολή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, με ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και περιβάλλοντος , με κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων μας και παροχή διευκολύνσεων στην εργοδοσία να απολύει, να κόβει μισθούς και να τρομοκρατεί ανενόχλητη τους εργαζόμενους.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, όμως την ιστορία την γράφει ο λαός!
Η κάθε εποχή γεννάει τις δικές της ανάγκες και δημιουργεί τις δικές της δυνατότητες. Στη εποχή μας οι δυνατότητές πρέπει να υψώνονται ψηλά ως εκεί που φτάνουν πραγματικά οι ανάγκες μας! Χωρίς φόβο, χωρίς ηττοπάθεια, αλλά με την τόλμη και την αποφασιστικότητα που μας κληροδοτούν οι αγώνες του παρελθόντος να πιάσουμε το νήμα της εξέγερσης και να πάμε για τα δικά μας Πολυτεχνεία, για τις δικές μας εξεγέρσεις! Για να κηρύξουμε το τέλος της δικιάς τους ιστορίας, της ιστορίας των πολέμων, των κρίσεων, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της μαζικής εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας για τα κέρδη των λίγων και «εκλεκτών»!
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου