”Ακριβό μου πτυχίο...’’ ή αλλιώς MBS Κολέγιο Κρήτης

και στο site του MBS College of  Crete το αμερικάνικο μοντέλο με τα χαμογελαστά αψεγάδιαστα νεανικά πρόσωπα γιατί στην ιδιωτική εκπαίδευση όλα είναι τόσο ωραία 

ιδιωτικό και δημόσιο - εξισωμένα πτυχία / εξισωμένη ανεργία

Άγριος πόλεμος διεξάγεται το τελευταίο διάστημα στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Πόλεμος τόσο μεταξύ των επιχειρήσεων για την προσέλκυση νέων σπουδαστών, όσο και μεταξύ των κολεγίων από τη μια και των καθηγητών ΑΕΙ/ΤΕΙ από την άλλη, οι οποίοι επιχειρούν με κάθε τρόπο να ανατρέψουν την εφαρμογή της ευρωπαϊκής οδηγίας για την αναγνώρισή των κολεγιακών πτυχίων. «Ο ανταγωνισμός είναι το καλύτερο εργαλείο βελτίωσης των δημοσίων πανεπιστημίων» διατείνονται οι υπέρμαχοι της μεταρρύθμισης. Το επιχείρημά τους, όμως, δεν μας πείθει αφού περισσότερο η έμμεση αυτή κατάργηση του αρ.16 συνδράμει στην περαιτέρω εμπέδωση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου στο γαλαξία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ορισμένοι βιάστηκαν να πουν ότι έτσι εξευτελίζουν όσο δεν πάει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, τη διαλύουν σε σημείο που θα μας γυρίσει μπούμερανγκ. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ή μήπως το δικαίωμα της δημόσιας-δωρεάν παιδείας είναι ένα ιδεοληπτικό σάβανο που έχει γλιστρήσει  μέσα από τα χέρια μας εδώ και καιρό; Μήπως έχει διαλυθεί προ πολλού και το τύποις δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο είναι μία φενάκη ενός πανεπιστημίου που στην πράξη αναπτύσσει ιδιωτικές πρωτοβουλίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για να προσπορίσει τα απαραίτητα για την αυτοσυντήρηση του –και γιατί όχι- για το κέρδος της εκάστοτε έδρας; 

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι τη στιγμή που η συνολική ρητορεία περί υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου περιστρέφεται γύρω από τη πληρωμή διδάκτρων, φαίνεται να διαφεύγει από την αντίληψη των άμεσα εμπλεκομένων ότι κομμάτια της πανεπιστημιακής λειτουργίας, εδώ και καιρό, δουλεύουν ήδη με όρους ιδιωτικού τομέα. Φαινόμενο που ,πλέον, εντοπίζεται ευκολότερα στην κορυφή της πυραμίδας της τριτοβάθμιας (aka μεταπτυχιακά/ διδακτορικά/ σεμινάρια/ ερευνητικά προγράμματα).

Οι καθηγητές εκμεταλλευόμενοι τις πανεπιστημιακές υποδομές οργανώνουν σεμινάρια επί πληρωμή ή δημιουργούν κέντρα κατάρτισης που μοιράζουν πιστοποιήσεις πατώντας στο διαρκές άγχος των εκπαιδευόμενων για επιπλέον συλλογή χαρτούρας στο προσοντολόγιο/CV τους, το εισιτήριο με άλλα λόγια στην ανεργία ή στην επισφαλή/ελαστική εργασία. Παράλληλα, εξελίσσεται ένας κύκλος ινστιτούτων-ερευνητικών κέντρων και think tanks, ο οποίος αποτελεί μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα στο «δημόσιο» και το ιδιωτικό. Τα ερευνητικά προγράμματα που αναλαμβάνουν τα πανεπιστήμια από τους ανωτέρω φορείς, στελεχώνονται κυρίως από μεταπτυχιακούς/διδακτορικούς και ορισμένους «ελπιδοφόρους» προπτυχιακούς.

Η χρηματοδότηση γίνεται κατά βάση από επιχειρήσεις, το κράτος και την ΕΕ για να συμμετέχουν με αυτόν τον τρόπο στον καταμερισμό της οργάνωσης της ειδικευμένης εργασίας, παράγοντας την ,κάθε φορά απαραίτητη για τη αγορά και το κεφάλαιο, γνώση. Το ερευνητικό κομμάτι τροφοδοτείται από -αλλά και λειτουργεί με βάση- το χρήμα. Ακολουθεί ,δηλαδή, ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με σκοπό είτε την άμεση κερδοφορία είτε την έρευνα πάνω σε αντικείμενα που ανοίγουν δρόμους στην καπιταλιστική αξιοποίηση. Με το πέρασμα του χρόνου σε ολοένα και περισσότερες σχολές παρατηρείται η παραπάνω τάση να εισδύει όλο και πιο έντονα στο προπτυχιακό επίπεδο.

και στα καθ'ημάς MBS Κολεγιο Κρήτης

Κι έτσι φτάνουμε και στα καθ’ημάς. Κατόπιν των έντονων αντιδράσεων στα πανεπιστήμια και τις επαγγελματικές ενώσεις εξαιτίας της τροποποίησης τον περασμένο Μάρτιο για την κατάργηση υποχρεωτικής αναγνώρισης από τον ΔΟΑΤΑΠ των τίτλων σπουδών των αποφοίτων Νομικών Σχολών ευρωπαϊκών ιδρυμάτων και συνεργαζόμενων ελληνικών κολεγίων, για την εγγραφή τους στους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, τώρα, έρχεται και η ίδρυση του “MBS Κολεγίου Κρήτης”, του πρώτου ιδιωτικού κολεγίου που παρέχει τίτλο νομικών σπουδών. Οι πρόεδροι των τριών μεγαλύτερων δικηγορικών συλλόγων της χώρας εξήγγειλαν ότι θα εξετάζουν τους πτυχιούχους από τα ελληνικά κολέγια για το αν θα τους δέχονται ή όχι ως ασκούμενους. Μια προσπάθεια ,με άλλα λόγια, να μπει ’’φρένο’’ στην ελεύθερη εγγραφή των αποφοίτων ελληνικών κολεγίων στα βιβλία ασκουμένων των δικηγορικών συλλόγων της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, με τη νέα ρύθμιση προβλέπεται να συσταθεί ,εντός διμήνου, πενταμελής Μόνιμη Επιτροπή Δοκιμασίας Επάρκειας, όπως ονομάζεται, η οποία θα αποτελείται από τον κοσμήτορα ή πρόεδρο Νομικού Τμήματος της χώρας, έναν καθηγητή Νομικής και τους προέδρους των Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Πειραιώς.

Στην πραγματικότητα, η σύσταση της επιτροπής επάρκειας είναι εντελώς διακοσμητική αν όχι προσχηματική. Εργαλείο, δηλαδή, στα χέρια των προέδρων των συλλόγων καθώς δεν πρόκειται να συνεδριάζει ποτέ, αφού δεν θα μαζεύονται σε πανελλαδική βάση πρόεδροι των πιο μεγάλων συλλόγων για να κάνουν δουλειά γραφειοκρατίας. Απλώς, οι πιο τρανταχτές περιπτώσεις ανεπάρκειας θα στέλνονται εκεί και -δια τηλεφώνου- θα εγκρίνονται αυτοί που «πρέπει». Η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι στάχτη στα μάτια. Ακόμη και η επιτροπή αξιολόγησης που θα κρίνει δεν μπορεί να βγει εκτός νομοθετικού πλαισίου αναγνώρισης της ισοτιμίας των πτυχίων. 

Ο ΔΣΑ  ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν έπαιξε ούτε στοιχειωδώς προοδευτικό ρόλο. Όσες φορές υπήρξαν πρωτοβουλίες , ήταν πάντα από τα κάτω και πάντα σε κόντρα και μάχη με το δ.σ. του συλλόγου. Αν εξεταστεί αυτό και σε σχέση με τις εξετάσεις που φέρνει ο ΝΚΔ το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Κι αυτό γιατί ο εφιάλτης των Πανελλαδικών επιστρέφει καθώς καθιερώνεται ο πανελλαδικός χαρακτήρας των εξετάσεων των ασκούμενων δικηγόρων σε κατεύθυνση αυστηροποίησης, με σκοπό να μπει ακόμα ένας ταξικός φραγμός στην άσκηση του επαγγέλματος και να δημιουργηθεί μια εφεδρεία φτηνού νομικού δυναμικού, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, βορά στα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, τις δικηγορικές εταιρίες και τις τράπεζες.

Πάντως εμείς αντιλαμβανόμαστε τόσο τις μεταρρυθμιστικές μεθοδεύσεις εξίσωσης των πτυχίων ,όσο και την ίδρυση των ιδιωτικών κολεγίων ως κομμάτια μίας ευρύτερης στόχευσης. Αφενός, αυτή της διαμόρφωσης ενός νέου μοντέλου εργαζομένου, υπερεξειδεκευμένου – ευέλικτου - επανακαρτιζόμενου και εντέλει αναλώσιμου για την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου, εγχώριου όσο και ξένου. Διότι από τη μία με την ίδρυση των ιδιωτικών κολεγίων πράγματι ασκείται ανταγωνιστική πίεση προς το «δημόσιο» πανεπιστήμιο, όχι όμως προς τη «βελτίωση» του, όπως ευαγγελίζονται οι αστοί ‘’εκσυγχρονιστές’’. Αλλά προς το βάθεμα της επιχειρηματικής αναδιάρθρωσης του, της ανάληψης ιδιωτικών πρωτοβουλιών με προσέλκυση επενδυτικού κεφαλαίου, με τη διαρκή αναπροσαρμογή του προγράμματος σπουδών σε συνάρτηση με την ανά περίπτωση εμπορευσιμότητα του εκάστοτε κλάδου/γνωστικού αντικειμένου (με όπλο πάντα τις ιδιωτικές χορηγίες προς τα πανεπιστήμια ζωτικό έσοδο σε καιρούς που η κρατική χρηματοδότηση τείνει προς εξάλειψη), με την εκμετάλλευση απλήρωτου εργατικού δυναμικού είτε πρόκειται για φοιτητές είτε για εργολαβικές καθαρίστριες με συμβάσεις έργου κ.ο.κ.

Αφετέρου, και εκείνη της όξυνσης των ταξικών φραγμών για την πρόσβαση ενός ανθρώπου στην ανώτατη εκπαίδευση. Γιατί είτε πας ,τελικά, σε ιδιωτικό κολέγιο είτε στο «δημόσιο-δωρεάν» πανεπιστήμιο, η αλήθεια είναι ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα πληρώσεις και θα πληρώσεις αδρά. Και στη περίπτωση που είσαι από εκείνους που δεν τους περισσεύει ο οβολός για ακαδημαϊκές σπουδές, θα μένεις με απολυτήριο λυκείου κυνηγώντας πιστοποιήσεις-κουρελόχαρτα από μεταλυκειακά προγράμματα ψευτοκατάρτισης για μια θέση στον ήλιο της σύγχρονης γαλέρας που ονομάζεται αγορά εργασίας.

Η κίνηση της εξίσωσης των πτυχίων και η χρονικά συμπίπτουσα ίδρυση του ιδιωτικού κολεγίου Νομικής εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική για την «ελεύθερη» κίνηση ενός ευέλικτου και φτηνού εργατικού και επιστημονικού δυναμικού στην ευρύτερη αγορά της ΕΕ, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, τις πιστωτικές μονάδες, την αποσύνδεση πτυχίου – επαγγέλματος. 

Δεν αιτούμαστε απλά την προάσπιση των παλαιών κεκτημένων του δημόσιου-δωρέαν πανεπιστημίου. Αυτό που ζητάμε είναι ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας, οικονομικών και γνωσιολογικών. Ένα πτυχίο με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Ζωή και δουλειά βάσει των αναγκών και των ικανοτήτων μας.